Bugün bir sokaktan geçtim, gerçekti. 
Görünen herşeyden daha yakın ve gerçek. 
Ve korktum... 
"neden burayı seçtim ki ?" dedim, keşke dedim, korktum. 
Tek değildim ama en çok kendim için korktum. 
Adımların hızlandı, hallerime bir haller oldu. 
Afalladım. 
Belki içimden ( aslında korktuğum için içimden ) yadırgadım. 
Hatırlamayı seçtiğim tek şey, o korkutucu sokak. dönmeden köşesinde ne vardı ? kazara döndüysem nasıl hatırlarım ? kim, nasıl, hangi ... bunların cevapları değil bilmek istediğim. 
Saf duyguları gördüm. saf derken temiz çocuksu duygusal vs vs ... değil, hayvansal içgüdü yani en temeli ve en çok kaçtığın. 


Gece gece yoruldum.